Een man in een verwoeste stad strijkt voor zijn klanten,
met gaskachel, natte doek en ijzer zoekt hij de sleur van alledag.
Aan de muur een document, de foto achter glas als opgebaard.
Een vrouw vertelt hoe haar moeder zich in het kamp bleef opmaken.
Vraagt leven naast de dood om vol ornaat of is het voorzorg
niemand die weet of er tijd is, een geliefde, om jou mooi af te leggen?
Op de rand van het bestaan houdt doodgewoon een mens levend.
Ik kijk toe, knik: in het oerwoud droeg mijn moeder gestreken jurken,
dit gedicht stuur ik u in nette broek en op hoge hakken.
Prachtig! ‘met gaskachel, natte doek en ijzer zoekt hij de sleur van alle dag’.
Zit, zoals ik het beleef alles in.
Mooi, die overgang naar de gestreken goed, opmaken, leven naast de dood.
Ook jij, nette broek, hoge hakken.
Dat staat zo in deze tijd van onzekerheid, soms saaiheid en zorgelijkheid.
Ik tut me op voor mijn ‘eenzame’, digitale zondagmorgendienst om te voelen dat ik nog leef.
Dank!