Je hoeft alleen maar in een diepe glijbaan geduwd
te worden om te merken dat je bestaat.
Je hart valt dieper dan jij glijdt
botst op bekken, stuitert
het lijf gevoelig wakker.
Als je bang bent voor water, werkt het nog beter.
Ook een achtbaan geeft lichamen terug.
Gelukkig kom ik die banen zelden tegen.
Gisteren streek de kermis achter mij neer.
Bij het ontwijken van dit pretpark raakte ik
een schouder. Zomaar
en precies daar
viel ik samen.
bij de Poëzieweek 2025, thema lijfelijkheid