Horen zeggen

Opnieuw een heuvel waar u hangt, nu op metaal,
uw lijf vergaan na dik tweeduizend jaar.
Ik voel wel dat u leeft, iets in mij springt
als ik zomaar uw lichaam vind (een kettinkje, een ansichtkaart,
een kerk waar ik als kind omheen moest gaan)

maar nu ik hier alleen uw hoofd en handen zie
reuzenhandpop met vaste gezichtsuitdrukking,
lachen de lichamen die ik begroef: wat als u
net als wij bent opgegaan
in rots en grond-

ik heb uw lijf van horen zeggen.
Ik ken uw huid zoals een kind herinneringen heeft
gemaakt van verhalen. Bewijs ontbreekt na al die jaren,
ik heb enkel de foto’s in uw woord, vergeeld album
waarin u keer op keer bent vastgelegd.

De dag die sterft vertelt de dag die nog geboren wordt,
wie hen bedacht, de nacht die gaat draagt begrip over
aan wie aflost, uw hart dat stilviel en opnieuw begon
vertelt mijn aarzelhart hoe het moet kloppen.
De zon gaat op, dwars door uw ribbenkast.