Samen

Gemaskerde mensen in een stil stadion wachten
de rij zo lang dat er stoelen staan. Angst
houdt toezicht, scheidt de mensen.
Alleen familie mag naast elkaar wachten.

Ik was er ook, koud in de ruimte om me heen
bang voor de naald. De prik gloeide gemeen
als de wespensteken vroeger (ik zag een zoemend nest,
mijn broertje vond de stok) en ik zeg dankjewel.

Een vrouw houdt de deur voor me open, een hand
als van mijn moeder die me nadien troostte.
Morgen puilt het huis uit van samen,
van tegen iemands schouder en op schoot

van vrij omdat de avondklok niet langer slaat
van lippenstift, slingerende mondkapjes
verkouden zijn maar welkom op het feest. Kijk,
de politie danst, elk uniform doet mee.