Alleen nog hart
Er drijven wolken door mijn hoofd.
Onder mijn vingers bonst een hart
er was
een kind, zo hard dat huilen, zo fragiel
het slaan daarbinnen en zo sterk mijn handen
mijn vingers rimpelen, net als
die van mijn moeder vroeger, ik kreeg haar huid
nooit gladgestreken maar zij dwong wel
mijn haren, mama,
de wolken, wat als ze groter worden, hoe
weet ik nog of ben ik dan
alleen nog hart
dat rustig loopt onder wat huid
als het op hol slaat door een hand kan bedaren?